Igrzyska śmierci - Suzanne Collins

„Niech los zawsze Wam sprzyja!”

Katniss Everdeen mieszka wraz matką i młodszą siostrą Prim w dwunastym dystrykcie. Odkąd straciła ojca, stała się głową rodziny i nie miała lekko, musiała troszczyć się o siostrę i chorą matkę. Na szczęście ma dobrego przyjaciela, z którym wybiera się na polowania i przy którym może się uśmiechnąć. Jakoś utrzymuje rodzinę, wiąże koniec z końcem, niemniej strach pozostaje jej bliskim towarzyszem. Zbliżają się dożynki, a co za tym idzie Igrzyska . Ona, Gale, jej siostra, wszyscy są w niebezpieczeństwie. Co jeżeli to oni zostaną wylosowani? Obawy się urzeczywistniają, gdy jej dwunastoletnia siostra zostaje wybrana (a to równa się praktycznie śmierci). Dlatego Katniss zgłasza się na ochotnika, trudno w to uwierzyć, w końcu z jej okolic nikt nigdy nie chce brać w tym udziału, każdy drży o swoje życie i to nie bezpodstawnie. Niemniej dziewczyna poświęca się, wie, że tak będzie lepiej dla jej rodziny. Wtedy zaczyna się jej trudna podróż, wyrusza do stolicy, nierzeczywistego i tak różnego od wszystkiego co znała Kapitolu. Już nic nie będzie takie samo. Rozpoczynają się kolejne Głodowe Igrzyska.

„- Nie umrzesz – oświadczam. - Zabraniam Ci umierać. Rozumiesz?”

W tym momencie trzeba by wytłumaczyć, jak wygląda cała sytuacja. Otóż na ruinach dawnej Ameryki Północnej powstało państwo Panem, w którym znajduje się Kapitol oraz otaczające je dwanaście dystryktów. Władza wymaga od każdego dystryktu złożenia ofiary w postaci chłopca i dziewczynki w wieku od dwunastu do osiemnastu lat, które wezmą udział w Głodowych Igrzyskach. Jest to swego rodzaju turniej na śmierć i życie, który zawsze rozgrywa się w innej scenerii i praktycznie nie panują w nim żadne zasady. Jest dwudziestu czterech uczestników i jeden zwycięzca, który ma zapewniony dobrobyt do końca życia i pewność, iż nie zostanie po raz kolejny wysłany na tę rzeź. Wszystko jest transmitowane przez telewizję i traktowane jako swoista rozrywka. Tego okrutnego przedsięwzięcia podjęła stolica po tym, jak trzynasty dystrykt się zbuntował i został zgładzony. Teraz te wszystkie śmierci mają wszystkim przypominać, że nie ma sensu wyrywać się spod władzy Kapitolu. Bezwzględność tej rzeczywistości może nie jest powszechnie akceptowana, aczkolwiek trzeba się z nią pogodzić, by żyć.

Katniss jest jednocześnie bohaterką i narratorką wydarzeń. Nie jest słabą dziewczynką, mimo iż nie odbyła nigdy żadnego porządnego treningu. Teraz wystawiona na śmierć, strasznie się boi. Jednak nie daje się obezwładnić przerażeniu, a w jej zachowaniu widać prawdziwą odwagę. Nie poddaje się, niekiedy w jej postawie wyczuwa się bunt. Jest niebezpieczna, jest „dziewczyną, która igra z ogniem”. Spryt, inteligencja i świetnie umiejętności łowieckie mogą uratować jej życie. Według mnie jest świetną bohaterką, której nie sposób nie polubić. Jej towarzyszem zaś zostaje Peeta, też całkiem odważny, oddany przyjaciółce, lecz nie odznaczający się jakimiś szczególnymi talentami chłopiec. Niestety do niego nie zapałałam szczególną sympatią, wydał mi się charakterem nijakim i nie wartym wielkiej uwagi. Za to kilka postaci drugoplanowych okazało się całkiem nieźle zarysowanych, na tyle by móc zastanawiać się i nad ich losem. Sądzę, że kreacja bohaterów jest bardzo dobra, pozostawały oczywiście postacie bezosobowe, niekiedy nawet bezimienne, niemniej to tylko podkreślało, że nie mają żadnego znaczenia ani dla powieści, ani dla ludzi z tamtejszej rzeczywistości.

„Chodzi o to, że... chcę umrzeć taki, jaki jestem naprawdę. (…) Nie chcę, aby mnie tam zmienili, przeobrazili w potwora, którym nigdy nie byłem.”

Sama opowiadana historia jest niezwykle ciekawa i wciągająca. Okrucieństwo i bezwzględność ujawniające się raz po raz na stronach powieści, przerażają czytelnika, ale też sprawiają, iż nie może on oprzeć się fascynacji, związanej z rozwojem akcji. Zaskakujące zwroty również skłaniają odbiorcę do dalszej lektury. Co najważniejsze książka naprawdę trafia do czytelnika, jest pełna emocji, które nie pozostają tylko na papierze, a przenoszą się na osobę czytającą, która jak zahipnotyzowana, może przerzucać kolejne kartki. Niepokój jest chyba najczęstszym odczuciem, powiązanym z tym co dzieje się na arenie, poza nią, czyli samą władzą, czy główna bohaterką, która nie zawsze jest sobą, jej niektóre gesty i zachowania są ustawione pod kamery. Ludzie się zmieniają pod wpływem otoczenia i presji, tutaj widać to na pierwszy rzut oka, jak i prawdę o rewolucjach i wielu innych ważnych sprawach. Jest to wartościowa lektura napisana językiem dokładnym i zrozumiałym, tak że nie sposób nie zacząć zastanawiać się nad pewnymi kwestiami.

„Igrzyska śmierci” czytałam nie raz i nie dwa, do tej książki warto powracać, gdyż nadal odczuwa się związane z nią emocje, przeżywa na nowo i odkrywa kolejne sekrety. Ta opowieść wywołuje strach, wzruszenie i radość, całą gamę emocji, m.in. też przez to jest tak dobrze postrzegana. Nie dziwię się, iż stała się tak znana, jest po prostu na to wystarczająco dobra. Co ciekawe nie jest przeze mnie widziana jako wstęp do trylogii, a jako odrębna całość i uważam, że jest z tej serii najlepsza, ona pierwsza wprowadza nas do tego brutalnego świata i wciąga do swej rzeczywistości. Wielkim plusem jest również zakończenie, które jest zastanawiające, nie pozostawia wytłumaczeń, w końcu od tego są kolejne części, ale za to pokazuje, jak naprawdę wygląda świat, nie idealizuje, a realistycznie wszystko obrazuje, co może jeszcze bardziej przerazić i uświadomić w czymś odbiorcę. Polecam ją wszystkim bez wyjątku, z tą pozycją warto się zapoznać, chociażby dlatego, by przekonać się, dlaczego jest tak przez wszystkich zachwalana.

„Niszczenie jest znaczenie łatwiejsze od tworzenia.”

Moja ocena 9,5/10

Tytuł: Igrzyska śmierci
Seria: Igrzyska śmierci

Autor: Suzanne Collins

Ilość stron: 352

Wydawca: Media Rodzina

Data premiery: 2009-05-06

O autorce:

Suzanne Collins swoją pisarską karierę rozpoczęła w 1991 roku jako twórczyni telewizyjnych programów dla dzieci. Zanim stworzyła bestsellerową powieść „Igrzyska śmierci”, będącą pierwszą częścią trylogii o mieszkańcach futurystycznego państwa Panem, napisała kilka bajek i opowiadań, a w końcu zasłynęła pięcioczęściowym cyklem kronik o podziemnym świecie i Gregorze - chłopcu, który odkrywa nieznane nikomu obszary. I ta seria, i „Igrzyska śmierci” przez wiele tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów „The New York Times”, zyskując fantastyczne recenzje zarówno krytyków, jak i czytelników. Suzanne Collins mieszka w Connecticut z rodziną i trzema dzikimi kotami.